Dla wszystkich technologii należących do kategorii mikroinstalacji OZE, a więc urządzeń o mocy znamionowej do 40 kW, zostały uproszczone procedury administracyjne, aby ułatwić wytwarzanie energii na własne potrzeby i na sprzedaż nadwyżek do sieci.
Wytwarzanie energii elektrycznej z mikroinstalacji, a także sprzedaż tej energii może być realizowane przez osobę fizyczną bez konieczności zakładania działalności gospodarczej. W tym sensie prosument zyskał spore ułatwienie w stosunku do tego, co obowiązywało poprzednio, czyli przed nowelizacją Prawa Energetycznego z lipca ubiegłego roku.
Mniej skomplikowane procedury obowiązują także przy przyłączaniu mikroinstalacji do sieci energetycznej. Jeśli właściciel takiej mikroinstalacji OZE jest już przyłączony do sieci jako odbiorca końcowy, a moc zainstalowana nie jest większa niż określona w wydanych warunkach przyłączenia, wystarczy tylko zgłoszenie w przedsiębiorstwie energetycznym, po uprzednim zainstalowaniu odpowiednich układów zabezpieczających i układu pomiarowo-rozliczeniowego.
W innym przypadku przyłączenie mikroinstalacji do sieci dystrybucyjnej odbywa się na podstawie umowy o przyłączenie do sieci. Koszt montażu układu zabezpieczającego i układu pomiarowo-rozliczeniowego ponosi operator systemu dystrybucyjnego, a za przyłączenie mikroinstalacji do elektroenergetycznej sieci dystrybucyjnej nie jest pobierana opłata.
Montaż elektrowni fotowoltaicznej o mocy nieprzekraczającej 40 kW również nie wiąże się z dodatkowymi wymaganiami formalnoprawnymi. Bez pozwolenia na budowę oraz zgłoszenia budowy inwestor może zainstalować dowolną liczbę urządzeń fotowoltaicznych pod warunkiem, że ich moc nie przekroczy wspomnianych 40 KW.
W przypadku instalacji o mocy powyżej 40 KW konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Ponadto montaż elektrowni fotowoltaicznej musi być wykonany przez uprawnionego instalatora, który na zgłoszeniu przyłączenia mikroinstalacji do sieci, poświadczy numerem swoich uprawnień poprawność przeprowadzonego montażu.
Montaż małej elektrowni wiatrowej o mocy nieprzekraczającej 40 kW może wiązać się z koniecznością uzyskania dodatkowych pozwoleń. W prawie budowlanym przepisy określają, że budowlą wymagającą pozwolenia na budowę są m.in. części budowlane urządzeń technicznych elektrowni wiatrowej: tj. maszt - jeśli jest na stałe związany z gruntem, jak również fundamenty pod maszyny i urządzenia.
Jednakże nie wszystkie konstrukcje przydomowych elektrowni wiatrowych wymagają masztu na stałe związanego z gruntem. Dotyczy to szczególnie mniejszych elektrowni (maksymalnie 2 – 5 kW), które mogą być montowane na masztach lekkich podtrzymywanych linkami odciągowymi lub integrowane z bryłą budynku. W tym przypadku interpretacja przepisów pod kątem wymagania zezwolenia leży po stronie urzędów i może się zdarzyć, iż będzie ona korzystna dla osoby starającej się zdobyć pozwolenie na budowę.
Małe elektrownie wiatrowe, których fundamenty są na stałe związane z gruntem podlegają procedurze lokalizacji, która została uregulowana w ustawie o zagospodarowaniu i planowaniu przestrzennym.
Na rysunku: Uproszczony schemat postępowania administracyjnego przy budowie małej elektrowni wiatrowej
Właściciel mikrobiogazowni będącej mikroinstalacją, który wytwarza w niej energię elektryczną, nie jest zobligowany do założenia działalności gospodarczej. Obowiązuje go jedynie uzyskanie wpisu do rejestru mikroinstalacji.
Natomiast dla właścicieli większych instalacji lub mikrobiogazowni działających w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, konieczne jest uzyskanie wpisu do rejestru przedsiębiorstw energetycznych, zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego, prowadzonego przez Agencję Rynku Rolnego.
W przypadku produkcji ciepła lub biometanu na własne potrzeby, niezależnie od wielkości instalacji nie występuje potrzeba rejestrowania działalności gospodarczej.
Gdy mikrobiogazownia posiada konstrukcję kontenerowo – modułową, nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę. Natomiast tam, gdzie instalacja i budowla wymaga wykonania fundamentów, konieczne jest uzyskanie pozwolenia oraz uzgodnienia z odpowiednimi organami (m.in. Straż Pożarna, Państwowa Inspekcja Sanitarna, Państwowa Inspekcja Pracy).
Mimo, że instalacja kolektorów słonecznych nie jest szczegółowo uregulowana w polskich przepisach, to według obecnego stanu prawnego należy stosować się do ogólnych przepisów prawa budowlanego, ochrony przeciwpożarowej i ochrony przed porażeniami prądem elektrycznym, a także zachowania bezpieczeństwa pracy i obsługi. Instalujący kolektory słoneczne (inwestor samodzielnie lub instalator) czyni to na własną odpowiedzialność.
Należy wyraźnie zaznaczyć, że powyższe odnosi się do przypadku, kiedy instalacja słoneczna będzie służyła wyłącznie do produkcji energii cieplnej na własny użytek. Korzystanie z energii słonecznej na własne potrzeby nie jest opodatkowane.
Natomiast jeśli energia ta będzie odprzedawana lub bezpłatnie odstępowana (np. sąsiadom), wówczas wymagane są odpowiednie pozwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej.
Oprac: Lucjan Drzewiecki
Pełny tekst artykułu, z którego pochodzą powyższe informacje.
Autor artykułu:
Planergia |
Planergia to zespół doświadczonych konsultantów i analityków posiadających duże doświadczenie w pozyskiwaniu finansowania ze środków pomocowych UE oraz opracowywaniu dokumentów strategicznych. Kilkaset projektów o wartości ponad 1,5 mld zł to nasza wizytówka.
Planergia to także dopracowane eko-kampanie, akcje edukacyjne i informacyjne, które planujemy, organizujemy, realizujemy i skutecznie promujemy.