Jeśli drzewo nie będzie poddawane żadnemu stresowi (będzie pod działaniem neustresu) to nie powinno dochodzić do żadnej zmiany struktury ponieważ zmiana struktury oznacza adaptację do zmiany środowiska i odbywa się pod wpływem zmiany środowiska. Neustres oznacza zatem brak wzrostu i rozwoju. Ponieważ drzewa rosną oznacza to, że poddawane są stresowi wyższemu niż neustres.

W przypadku organizmów tkankowych nie można całkowicie znieść stresu wewnętrznego dlatego poszukując neustresu tak naprawdę poszukujemy stresora o wartości i charakterze pozwalającym na neutralizację stresu wewnętrznego.

Pojawia się jednak problem dotyczący różnych form życiowych drzewa, które charakteryzują się różną adaptywnością do środowiska zewnętrznego takich jak nasiona, drzewa w stanie spoczynku zimowego, estywacji, w okresie kwitnienia czy owocowania, itp.

Należy tu wyraźnie powiedzieć, że drzewo w stanie zimowego spoczynku przyjmuje formę „przetrwalnikową”, która charakteryzuje się bardzo szerokim spektrum adaptacyjnym, w którym dominujący stres zewnętrzny w istocie jest neustresem (choć w sezonie wegetacyjnym byłby krytyczny lub letalny). Jednak woda lub/i temperatura uaktywniają/przywracają procesy fizjologiczne i włączają adaptację plastyczną do zmieniających się sezonowo warunków środowiska zewnętrznego.

Sezonowość, a właściwie zmiana warunków termicznych i wodnych, jest niewątpliwie silnym i ważnym źródłem stresu. Wiemy jednak, że sezonowość nie jest zjawiskiem powszechnym. W okolicach równika możemy zobaczyć, że brak sezonowości nie wyklucza wegetacji, co więcej nie ogranicza również bioróżnorodności.