Dzięki niemu, w silnie zmienionym środowisku miasta, może funkcjonować zieleń i małe ekosystemy wodne, kształtujące zdrowe środowisko życia dla ludzi. Dobrze zaplanowane tereny zieleni zapobiegają z kolei powodziom i miejskiej suszy, stanowiąc przestrzeń dla bezpiecznego gromadzenia wody opadowej (Wagner i in. 2013).

Rys. Obniżenie krawężnika pozwala na odpływ wody z ulic i chodników. Na zdjęciu — woda odpływająca z ulicy NE Siskiyou w Portland, Oregon, Stany Zjednoczone. Fot. Kevin Robert Perry, City of Portland

Zarządzanie wodami opadowymi jest jednocześnie jednym z podstawowych wyzwań dla większości współczesnych miast, których zabudowa stale się zagęszcza. W konsekwencji mieszkańcy zostają pozbawieni terenów biologicznie czynnych — zieleni i wody. Nadmiar wody, na powierzchni szczelnie pokrytej „szarą” infrastrukturą (ulice, chodniki, parkingi, budynki, place miejskie, utwardzona i zdegradowana gleba), nie może wsiąkać. Podczas deszczu lub roztopów woda płynie po powierzchni gruntu, powodując paraliżujące miasto podtopienia i powodzie. W tradycyjnej gospodarce wodnej, zapobiegać im miały systemy kanalizacji ogólnospławnej i deszczowej. Jednak w praktyce często potęgują one problem. Podczas intensywnych opadów woda deszczowa nie nadąża odpływać przeciążonymi kolektorami deszczowymi i podtapia ulice. Może też tworzyć cofki, wybijając w innych częściach miasta. Jednak, nawet jeśli wodę uda się skutecznie odprowadzić z miasta, pojawiają się negatywne efekty, w postaci suszy miejskiej. Dochodzi do obniżania poziomu wód powierzchniowych i gruntowych, nasilania efektu miejskiej wyspy ciepła, pogarszania się funkcjonowania terenów zieleni i warunków życia ludzi.

Rys. Przykład zieleni przyulicznej połączonej z systemem infiltracyjnym, kaskada roślinności zasilana wodą z dachów, Maynard Avenue Green Street, Seattle, Waszyngton, Stany Zjednoczone. Fot. SvR Design Company

Alternatywą dla gospodarki tradycyjnej jest zintegrowane zarządzanie wodami opadowymi (deszczowymi i roztopowymi), oparte o techniki zagospodarowania opadu w miejscu jego wystąpienia. Celem nie jest tu jak najszybsze odprowadzenie wody z miasta, lecz jej zatrzymanie (retencja) w miejscu, na które spada lub jego najbliższej okolicy. Woda jest następnie stopniowo uwalniana w okresie pogody suchej (lub po przejściu zagrożenia powodziowego), przede wszystkim poprzez parowanie i infiltrację, a w mniejszym stopniu przez odpływ powierzchniowy i do systemów kanalizacji. Potrzebna jest tu więc zmiana sposobu myślenia o mieście. Od przekonania o konieczności jego odwadniania (woda jako zagrożenie), w kierunku zrozumienia korzyści wynikających z kontrolowanego nawadniania miasta (woda jako zasób — element niezbędny dla kształtowania wysokiej jakości życia).

Całość artykułu do przeczytania tutaj.