Większość balkonów to konstrukcje wspornikowe, które są zakotwione w wieńcu i połączone ze stropem. W domach murowanych stanowi je najczęściej żelbetowa płyta, której zbrojenie łączy się ze zbrojeniem stropu.

Niestety, taka płyta bardzo dobrze przewodzi ciepło, a więc wychładza przylegający do niej strop. Dodatkowe straty ciepła powodują również powierzchnie otaczające okno i drzwi balkonowe – strefa ościeży, nadproży, podokiennika.

W ogrzewanym wnętrzu wyraźnie odczuwa się intensywne wychładzanie strefy przy balkonie. Na zimnych powierzchniach przegród kondensuje para wodna, co sprzyja zawilgoceniu konstrukcji.

Balkon dobrze ocieplony

Jednak wcale nie tak łatwo jest dobrze ocieplić balkon. Najpopularniejszym sposobem ograniczenia mostka termicznego na styku balkonu ze ścianą jest obłożenie żelbetowej płyty izolacją. Ocieplenie powinno się układać zarówno na spodniej, jak i na górnej płaszczyźnie balkonu. Wtedy ciepło przedostające się do płyty balkonu przez wieniec stropowy musi przebyć dużo dłuższą drogę, by wydostać się na zewnątrz (w nieocieplonym balkonie ucieka tuż przy wieńcu).

Izolacja powinna zabezpieczać wszystkie newralgiczne elementy, aby nie skropliła się tam para wodna. Najlepszą ochroną będzie ciągła izolacja termiczna umieszczona po chłodniejszej stronie przegrody, a na balkonie – po obu stronach płyty konstrukcyjnej. Błędem jest układanie ocieplenia tylko po spodniej stronie płyty, bo ciepło, znajdując sobie najkrótszą drogę, wydostanie się przez tę drugą, nieosłoniętą płaszczyznę.

Ażeby izolacja termiczna nie zamakała, na czołowej płaszczyźnie płyty balkonowej są konieczne obróbki, które zapobiegną podciekaniu wody pod spód balkonu. Gdy się ich nie zrobi, podciekająca woda będzie niszczyć jego konstrukcję.

Idealnym rozwiązaniem, które zminimalizuje przenikanie ciepła do płyty żelbetowej i niepotrzebne jej nagrzewanie, jest stosowanie na połączeniu płyty balkonowej ze stropem specjalnego łącznika termicznego.

Taras nad pomieszczeniem

Musi być szczelny i zaizolowany termicznie – niezależnie od tego, czy znajduje się nad pomieszczeniem ogrzewanym, czy nie – bo to rodzaj stropodachu.

Płaska powierzchnia tarasu jest narażona na przeciekanie. W naszym klimacie wahania temperatury – w dzień ciepło, w nocy mróz – wymuszają konieczność wykonywania izolacji ze szczególną starannością. Zamarzająca woda powiększa bowiem objętość, co może prowadzić do pękania izolacji wodochronnej.

Konsekwencją tego jest wnikanie wody w głębsze warstwy tarasu. Dlatego duże znaczenie ma rodzaj materiału użytego do ocieplenia – musi być nienasiąkliwy, twardy i odporny na działanie czynników zewnętrznych. Jeśli izolacja ulegnie zawilgoceniu, nasiąknie także strop znajdujący się pod nią, a to doprowadzi do przemarzania konstrukcji.

Na izolacji termicznej nie warto oszczędzać – układanie zbyt cienkiej warstwy ocieplenia i pozostawianie niezaizolowanych stref spowoduje mostki termiczne.

Odpowiednia grubość zapobiegnie wychładzaniu stropu i skraplaniu się wody na suficie pomieszczeń pod tarasem. W standardowych rozwiązaniach zaleca się układanie na tarasie blisko 15-centymetrowej warstwy ocieplenia.

To jednak za mało, aby osiągnąć komfort termiczny w pomieszczeniach usytuowanych pod tarasem. Zapewnić to może izolacja o oporze cieplnym R = 9, czyli takim, jak dla dachu.

Zaizolować trzeba nie tylko płytę tarasu, ale także dolegające do niego elementy konstrukcyjne (na przykład ściankę attykową, murowaną balustradę), co pozwoli zatrzymać ciepło w ogrzewanych wnętrzach. Aby uniknąć mostków cieplnych, izolację warto układać w dwóch warstwach tak, aby połączenia płyt się nie pokrywały.

Wełny mineralnej używa się zazwyczaj jako izolacji elementów pionowych lub skośnych, takich jak ściany działowe czy dachy. Jednak nie można zapomnieć, że doskonale nadaje się również do przegród poziomych – dachów płaskich czy stropów.

W różnych zastosowaniach wykorzystuje się odmienne jej cechy charakterystyczne. W dachach jest to niepalność wełny skalnej, co podnosi bezpieczeństwo pożarowe konstrukcji, a w stropach – sprężystość wełny szklanej znacząco poprawiająca akustykę.

Jednak nie każdy wyrób z wełny mineralnej nadaje się do przegród poziomych. Układać można tylko tę o odpowiedniej wytrzymałości na ściskanie – tę cechę oznacza się symbolem CS i podaje na etykiecie produktu.

Pełne Vademecum Isover do pobrania tutaj.

Oprac. Lucjan Drzewiecki

Tekst powstał we współpracy z firmą Isover.