W pierwszej lekcji pokazaliśmy jak przygotować się do ocieplenia budynku oraz omówiliśmy pierwszy etap jakim jest sprawdzenie i przygotowanie podłoża pod ocieplenie* lub termomodernizację*. W dzisiejszej lekcji zajmiemy się mocowaniem najczęściej stosowanych w Polsce izolacji termicznych ścian czyli pokażemy jak przykleić styropian i wełnę. Na początku musimy zadać sobie pytanie jaki materiał izolacyjny a co za tym idzie jaki system wybrać? Jest to jedno z kluczowych pytań, ponieważ użycie nieodpowiedniego materiału izolacyjnego na konkretnej inwestycji może przynieść więcej kłopotów niż korzyści. Najłatwiejszym rozwiązaniem jest postępowanie zgodnie z zapisem w dokumentacji projektowej, gdzie jednoznacznie jest określony rodzaj izolacji.
Co jednak w przypadku gdy takiej informacji nie posiadamy? Wtedy najlepiej skontaktować się z osobami posiadającymi odpowiednią wiedzę w tym zakresie np. Doradcami Technicznymi producentów systemów ociepleń. Każdy przypadek ocieplenia czy termomodernizacji należy rozpatrywać indywidualnie biorąc pod uwagę: stan elewacji, rodzaj budynku, miejsce usytuowania, przeznaczenie itp. Temat ten jest na tyle złożony , że aby dokładnie wyjaśnić zasady doboru materiału izolacyjnego, pokazać właściwości i budowę styropianu i wełny, wyjaśnić gdzie i na jakich podłożach je stosować, należy temu zagadnieniu poświęcić cały artykuł. Dziś skupimy się więc na technologii mocowania izolacji.
Przed przystąpieniem do montażu termoizolacji należy dokonać demontażu ze ścian wszelkich elementów utrudniających przygotowanie podłoża i wykonanie ocieplenia takich jak: tablice, reklamy, rynny irury spustowe, okiennice, lampy oraz parapety (fot.1).
Demontaż rynny spustowej
Montaż warstwy termoizolacyjnej zaczynamy od wyznaczenia poziomu zamocowania pierwszej warstwy ocieplenia zgodnie z dokumentacją projektową, lub gdy takich informacji nie posiadamy, wyznaczając tzw. cokół, który z reguły umieszczany jest ok. 30cm nad poziomem gruntu.
Taka wysokość eliminuje wpływ podciągania kapilarnego wilgoci, co ma wpływ na trwałość systemu i chroni tynk zewnętrzny przed zabrudzeniami odrobinkami błota, nanoszonymi przez odbijające się od podłoża krople deszczu.
Na wyznaczonej wysokości montujemy do ściany listwę startową przy pomocy kołków rozporowych tworząc wokół budynku opaskę na której oprze się izolacja (fot.2).
Montaż listwy startowej
Listwa startowa nie jest wymaganym elementem systemu ociepleń jednak w znacznym stopniu ułatwia rozpoczęcie montażu 1 warstwy izolacji.
Kolejną czynnością jest zamocowanie warstwy materiału termoizolacyjnego.
Płyty styropianu mocuje się do podłoża głównie przy użyciu mineralnej zaprawy klejowej. Do tego celu możemy użyć albo klejów które są przeznaczone tylko do tego celu np. Stopter K10, Hoter S i Grawis S lub tzw. klejów uniwersalnych jak Stopter K20 , Hoter U lub Grawis U które używamy zarówno do przyklejania styropianu jak i do wykonywania warstwy zbrojącej.
Wybór odpowiedniego kleju związany jest z rodzajem budynku, jego przeznaczeniem, wysokością i jakością podłoża.
Stoptery - kleje posiadające unikatowe parametry, polecane do wszystkiego rodzaju rozwiązań i jakością podłoża. Dodatkowo zalecany na szczególnie trudne podłoża oraz do stosowania w trudnych warunkach takich jak: niskie temperatury i duża wilgotność.
Hotery - dedykowanegłównie do rozwiązań w budownictwie bez ograniczeń wysokościowych, na inwestycje typu bloki i inne budynki wielkopowierzchniowe.
Grawisy - kleje dedykowanedo rozwiązań w budownictwie do wysokości 12 m, posiadajądobre parametry robocze, są łatwe w aplikacji i ekonomiczne.
Zaprawę przygotowuje się, wsypując ją do odpowiedniej ilości zimnej wody (dokładne proporcje podane są na opakowaniu i w Kartach Technicznych produktów) i mieszając do uzyskania jednolitej konsystencji. Po ok. 5-10 minutach (w zależności od zaleceń producenta) należy ponownie przemieszać zaprawę dzięki czemu nabywa ona odpowiednich właściwości i nadaje się do zastosowania.
Gotową rozrobioną zaprawę klejową nakłada się na wewnętrzną powierzchnię płyty metodą „pasmowo-punktową’’ (fot.3).
Nakładanie kleju metodą obwodowo-punktową.
Szerokość pasma masy klejącej wzdłuż obwodu płyty powinna wynosić co najmniej 3cm. Na pozostałej powierzchni masę należy rozłożyć plackami o średnicy 8 do 12 cm. Łączna powierzchnia nałożonej masy klejącej powinna obejmować co najmniej 40% powierzchni płyty. Dokładna ilość masy klejącej i grubość jej warstwy zależą od stanu podłoża i muszą być tak dobrane by zapewnić wymaganą przyczepność.
Po nałożeniu zaprawy klejowej na płytę, należy ją przyłożyć i dobić do podłoża. Kolejne płyty powinny być układane ściśle obok siebie tak, aby tworzyły jedną płaszczyznę. W celu uniknięcia powstawania mostków termicznych*, duże szczeliny między płytami należy uzupełnić paskami materiału termoizolacyjnego, zaś niewielkie pianką niskorozprężną (fot.4).
Uzupełnianie szczelin pianką niskoprężną.
Płyty układa się od dołu ku górze elewacji, z przesunięciem w tzw. cegiełkę, na powierzchni ściany i na narożach budynku. Podczas procesu ocieplania należy używać pełnych płyt i ich połówek zachowując ich przewiązanie. Nie należy używać płyt wyszczerbionych, wgniecionych czy połamanych. Kluczowymi elementami jest także odpowiednie rozmieszczenie płyt izolacji przy otworach okiennych. Prawidłowe i nie prawidłowe rozwiązanie pokazuje rysunek (fot.5).
Prawidłowe i nieprawidłowe rozmieszczenie brytów styropianu wokół otworu okiennego
Kolejne płyty powinno się starannie dobić, aby uniknąć uskoków i by na powierzchni materiału termoizolacyjnego nie powstały nierówności, ponieważ będą one widoczne na warstwie zbrojącej a także na wierzchniej warstwie tynku. Powstałe nierówności należy dokładnie zeszlifować drobnoziarnistym papierem lub specjalnie do tego przystosowanymi pacami ściernymi (fot.6 i 6a).
Równanie powierzchni przy pomocy pacy ściernej
Staranność wykonania tego etapu decydować będzie o estetyce całego docieplenia. Aby nie nastąpiło zbytnie przesuszenie warstwy kleju, należy unikać pracy przy bezpośrednim nasłonecznieniu, działaniu deszczu i przy silnym wietrze. Najlepiej nakładać warstwę kleju tuż przed przyklejeniem płyty.
W przypadku zastosowania wełny mineralnej stosujemy zaprawy klejowe dedykowane do wełny np. Roker W-20, jednak technologia rozrabiania jest dokładnie taka sama jak w przypadku zapraw do styropianu.
Technologia przyklejania wełny różni się w pewnym stopniu od przyklejania styropianu. Głównym elementem rozróżniającym jest sposób nanoszenia zaprawy klejącej na wełnę. Ze względu na hydrofobowość wełna mineralna wymaga wstępnego szpachlowania (gruntowania klejem) celem utworzenia tak zwanej warstwy szczepnej. Następnie bryty wełny klei się tak jak styropian stosując metodę „pasmowo-punktową”.
Wyjątek stanowi wełna lamelowa, która może być dodatkowo impregnowana fabrycznie. Wełnę tą należy przyklejać całopowierzchniowo nanosząc klej na całą powierzchnię i rozprowadzając go przy użyciu pacy zębatej z zębami ok. 10 x 10 mm. Ze względu na mniejszą twardość wełny mineralnej w porównaniu ze styropianem, należy mocować ją na podłożach względnie równych.
Kolejnym elementem w procesie wykonywania ocieplenia jest mocowanie płyt termoizolacyjnych przy pomocy łączników mechanicznych. I tu pojawia się kolejne pytanie: kołować czy nie? Na to pytanie, tak jak w przypadku wyboru materiału izolacyjnego odpowiedź znajdziemy w dokumentacji projektowej, w której powinna być określona szczegółowo ilość, rozmieszczenie, rodzaj i długość łączników mechanicznych. Rodzaj łączników zależy od rodzaju podłoża, wysokości i rodzaju budynku, zastosowanego materiału termoizolacyjnego a także miejsca (czy jest narażone na wpływ wiatru).
Ogólnie przyjęto, że zaleca się stosować co najmniej 4-5 łączników na 1m2 . Długość łączników powinna wynikać z rodzaju podłoża oraz grubości materiału izolacji cieplnej, przy czym głębokość zakotwienia w różnych podłożach powinna być zgodna z zaleceniami producentów i dokumentami odniesienia. W przypadku mocowania płyt na istniejącym ociepleniu, zastosowanie łączników jest bezwzględnie konieczne. Zaleca się także , aby przy grubości styropianu powyżej 15cm stosować kołkowanie.
Ze względu na znaczny ciężar płyt z wełny mineralnej, w systemach opartych na tym materiale kołki mocuje się od razu po przyklejeniu izolacji termicznej. Umieszcza się je centralnie, a także na połączeniu z narożnikami innych płyt (fot.7).
Wełna mineralna - kołki umieszcza się centralnie oraz na łączeniu narożników sąsiadujących płyt.
W przeciwieństwie do systemu opartego na wełnie mineralnej, w systemie opartym na styropianie kołkowanie można rozpocząć dopiero po ok 2-3 dniach (okres ten może się wydłużyć ze względu na warunki atmosferyczne np. dużą wilgotność). Zaprawa klejowa musi na tyle stwardnieć by podczas wiercenia otworów pod kołki nie następowało przesuwanie się płyt styropianu. Kołki umieszcza się centralnie na powierzchni płyty (fot.8).
Styropian - kołki umieszcza się centralnie na powierzchni płyty.
W każdym nietypowym przypadku (np. naroża budynków wysokich, narażonych na silne działanie wiatru, elewacje budynków stojących na terenach szkód górniczych) ilość i rozmieszczenie kołków powinien ustalić projektant docieplenia. Należy pamiętać, że każde ocieplenie czy termomodernizację powinno rozpatrywać się indywidualnie i w przypadku jakichkolwiek wątpliwości skonsultować się z osobami posiadającymi wiedze i doświadczenie, gdyż prawidłowe przyklejenie warstwy termoizolacyjnej jest kluczowym elementem wpływającym na efekt całego ocieplenia.
W tym momencie zakończyliśmy proces przyklejania warstwy izolacyjnej. Następnym etapem będzie wykonanie warstwy zbrojnej, który omówimy w następnej lekcji.
Słownik:
*termomodernizacja a ocieplenie
Podstawową różnicą pomiędzy termomodernizacją a ociepleniem jest wiek i rodzaj budynku. W przypadku budynków powstałych i zaprojektowanych bez ocieplenia a modernizowanych za pomocą dodatkowej izolacji ścian zewnętrznych mówimy o TERMOMODERNIZACJI. Natomiast przy budynkach nowobudowanych na których od razy wykonuje się warstwę z izolacji termicznej mówimy o OCIEPLENIU. Głównym ich zadaniem jest wyeliminowanie zjawiska przemarzania ścian zewnętrznych poprzez ich docieplenie.
*mostek termiczny - miejsce o obniżonej izolacyjności termicznej
 |
Autor artykułu:
Planergia |
Planergia to zespół doświadczonych konsultantów i analityków posiadających duże doświadczenie w pozyskiwaniu finansowania ze środków pomocowych UE oraz opracowywaniu dokumentów strategicznych. Kilkaset projektów o wartości ponad 1,5 mld zł to nasza wizytówka.
Planergia to także dopracowane eko-kampanie, akcje edukacyjne i informacyjne, które planujemy, organizujemy, realizujemy i skutecznie promujemy.
