Powietrzne pompy ciepła dzielą się na dwa typy: split i monoblok. Jeśli decydujecie się na wybór tego źródła ciepła, ale nie wiecie jeszcze, jaki to ma być typ, poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje o tych urządzeniach oraz o różnicach między nimi.
Niezależnie od typu, powietrzne pompy ciepła mają za zadanie pobrać energię z powietrza zewnętrznego i przekazać ją do wodnej lub glikolowej instalacji grzewczej. Różnice wynikają natomiast z samej budowy tych urządzeń. W związku z tym inne są także parametry pracy i komfort użytkowania.
Split i monoblok – odmienna budowa
Pompa ciepła typu split składa się z dwóch jednostek:
Obie jednostki są połączone między sobą rurami, przez które przepływa czynnik chłodniczy w postaci gazu (wysokie ciśnienie) i cieczy (niskie ciśnienie).
Z kolei pompa ciepła typu monoblok, to jak sama nazwa wskazuje – pojedyncza szczelna jednostka, zawierająca kompletny układ chłodniczy.
Praca sprężarki w obu typach
Urządzenia split najczęściej są wyposażone w układ inwertera, który jest odpowiedzialny za modulację mocy chłodniczej sprężarki w jednostce zewnętrznej, co dopasowuje moc grzewczą urządzenia do aktualnego zapotrzebowania domu na ciepło.
Z kolei w pompach typu monoblok modulacja mocy ma miejsce tylko w przypadkach, gdy urządzenie wyposażone jest w dwie sprężarki. Pompa reaguje na zmienne zapotrzebowanie budynku na ciepło poprzez skrócenie czasu pracy sprężarki. Minimalny wymagany czas pracy jest zabezpieczany poprzez zbiornik buforowy lub minimalną wymaganą pojemność wodną układu centralnego ogrzewania.
Moc grzewcza pomp i dolne źródło ciepła
Splity w standardowych modelach osiągają maksymalnie kilkanaście kilowatów mocy, są więc tańsze przy zakupie, podczas gdy monobloki – nawet 60 kW, a więc kosztują więcej. Monobloki są ponadto cichsze od splitów podczas pracy, gdyż są znakomicie zaizolowane akustycznie (a także termicznie).
Różna jest także konstrukcja układu dolnego źródła ciepła (wentylator plus parownik). Na polskim rynku pomp powietrznych typu monoblok dominują producenci z Niemiec, bo w tym kraju klimat jest zbliżony do polskiego.
Parowniki niemieckich modeli pomp ciepła typu monoblok są większe, co skraca czas i częstotliwość odszraniania, a także obniża koszty eksploatacji.
Przeczytaj także: Pompa ciepła i kaloryfery? A dlaczego nie
Automatyka i sterowanie
Urządzenia typu monoblok składają się z rozbudowanego układu automatyki i sterowania oraz elementów hydraulicznych. To zwykle szafa sterownicza z regulatorem, instalacja centralnego ogrzewania i ciepłej wody użytkowej oraz ewentualnie dodatkowe źródła ciepła.
W splitach mamy do czynienia z wewnętrzną jednostką kompaktową, montowaną na ścianie, w której umieszczony jest skraplacz pompy ciepła i sama pompa, armatura zabezpieczająca i automatyka sterująca układem. Rozwiązanie kompaktowe oszczędza miejsce w pomieszczeniu gospodarczym i skraca czas montażu, jest więc tańsze.
Montaż splitu i monobloku
Niezależnie od typu, przy montażu powietrznych pomp ciepła trzeba zbudować zewnętrzny postument z wyprowadzonym odpływem skroplin (pojawiających się przy odszranianiu).
Konieczne jest podłączenie zasilania elektrycznego pomiędzy budynkiem a urządzeniem zewnętrznym, a także komunikacji pomiędzy nim a wewnętrzną automatyką sterującą.
Różnice występują w momencie podłączenia czynnika grzewczego pomiędzy jednostką zewnętrzną a instalacją wewnętrzną.
W urządzeniach typu split jednostki łączone są przewodami wypełnionymi czynnikiem chłodniczym o bardzo niskiej temperaturze zamarzania, co gwarantuje, że czynnik ten nigdy nie zamarznie.
W przypadku monobloków z urządzenia wyprowadzone są rury z wodą grzewczą. W tym przypadku istnieje ryzyko ich zamarznięcia. Muszą być odpowiednio zaizolowane, żeby ograniczyć straty ciepła do otoczenia i wyeliminować ewentualne zamrożenie wody.
W urządzeniach typu monoblok są to więc rury preizolowane, w splitach – rury chłodnicze w otulinie z tzw. kielichami na końcach. Po podłączeniu trzeba wykonać próby ciśnieniową i gazową.
Przeczytaj także: Kocioł gazowy czy pompa ciepła? Liczymy koszty systemu ogrzewania
Kiedy potrzebny jest certyfikowany instalator?
Dyrektywa unijna z 2014 r. nakłada obowiązek certyfikacji osób, które zajmują się instalowaniem, serwisowaniem, konserwacją, naprawą, likwidacją lub kontrolą szczelności urządzeń zawierających fluorowane gazy cieplarniane, czyli czynniki stosowane w pompach ciepła.
Wynika z tego, że osoba, która chce wykonać układ chłodniczy typu split, musi posiadać odpowiednie kwalifikacje potwierdzone certyfikatem.
Tymczasem wielu inwestorów nie zdaje sobie sprawy, że pompy split o mocy powyżej 10 kW wymagają założenia tzw. karty produktu i regularnych kontroli szczelności, które musi wykonać certyfikowany instalator.
Kontrolę szczelności systematycznie przeprowadza się w urządzeniu typu split, gdy ilość gazu w pompie jest na poziomie 5 ton tzw. ekwiwalentu CO2. Najczęściej stosowany dzisiaj w pompach ciepła gaz – R410A – charakteryzuje się ekwiwalentem dwutlenku węgla na poziomie 2.088, co oznacza, że 1 kg R410A wypuszczony do atmosfery spowoduje taki efekt cieplarniany, jak 2.088 kg dwutlenku węgla.
I właśnie takie pompy split wymagają karty produktu i przeprowadzania kontroli szczelności, a to niewątpliwe podnosi koszty eksploatacji tego urządzenia. W przypadku monobloków o mocy powyżej 10 kW, ze względu na wyższe dopuszczane wartości ekwiwalentu CO2 , urządzenia nie będą wymagały takiej kontroli.
Ewa Grochowska
Źródła:
Grafika: pixabay.com
 |
Autor artykułu:
Planergia |
Planergia to zespół doświadczonych konsultantów i analityków posiadających duże doświadczenie w pozyskiwaniu finansowania ze środków pomocowych UE oraz opracowywaniu dokumentów strategicznych. Kilkaset projektów o wartości ponad 1,5 mld zł to nasza wizytówka.
Planergia to także dopracowane eko-kampanie, akcje edukacyjne i informacyjne, które planujemy, organizujemy, realizujemy i skutecznie promujemy.
