Cały taras trzyma się na płycie konstrukcyjnej. Powinna ona być zamontowana nieco niżej niż płyta stropowa w pomieszczeniu przylegającym, inaczej woda z zalewanego deszczem tarasu może przelewać się przez próg.

Z tego samego powodu górna płaszczyzna płyty konstrukcyjnej powinna być tak ukształtowana, aby spadek był w kierunku od ściany przylegającej do tarasu. Wówczas deszcz będzie mógł swobodnie spływać do otaczających taras rynien. Jeżeli spadku nie ma, na płycie trzeba zrobić wylewkę – tzw. podkład spadkowy o nachyleniu 1–2 proc. (1–2 cm na metrze długości).

Najlepiej wykonać go bezpośrednio na płycie, przy użyciu posadzki cementowej (minimalna grubość 20 mm). Jeżeli z różnych względów niemożliwe jest zastosowanie tak grubej warstwy wylewki, należy użyć szybko twardniejącej zaprawy, którą można układać w warstwie o grubości 5–30 mm.

Niezależnie od tego, jaki materiał będzie zastosowany, wcześniej należy płytę konstrukcyjną pokryć warstwą kontaktową, stosując emulsję gruntującą.

Uważaj na izolację

Na podkładzie spadkowym trzeba położyć zabezpieczenie przeciwwilgociowe i termoizolację. Najpierw należy wykonać paroizolację ze specjalistycznych pap lub folii. Warstwę termoizolacyjną mogą natomiast stanowić np. płyty styropianowe, najlepiej z frezowanymi obrzeżami, ułożone na tzw. mijankę.

Aby uniknąć zawilgocenia warstwy termoizolacyjnej, trzeba zastosować dodatkową warstwę izolacji, np. z folii wywiniętej na ścianę. Niewygodnego wywijania folii na ścianę można uniknąć, używając samoprzylepnych profili dylatacyjnych z fartuchem z folii.

Teraz kolej na warstwę dociskową, na której potem położone zostaną płytki. Odpowiednia będzie tu zaprawa do tradycyjnych wylewek, wylana w warstwie o grubości 4 cm.

Po wyschnięciu warstwy dociskowej należy przystąpić do wykonania hydroizolacji podpłytkowej. W tej roli doskonale sprawdzają się nowoczesne izolacje bezspoinowe, tzw. płynne folie i zaprawy uszczelniające, które wraz z systemem taśm, narożników i mankietów uszczelniających, tworzą bardzo skuteczne systemy izolacji przeciwwodnych.

Przed przystąpieniem do nakładania folii w płynie, należy zagruntować warstwę dociskową. Tego typu bezspoinowa folia w płynie jest niezawodna, trwała i bardzo skuteczna.

Pamiętaj o dylatacjach

W naszym klimacie każdy taras w ciągu roku jest narażony na znaczne różnice temperatur. To narzuca konieczność wykonania, w trakcie budowy, szczelin dylatacyjnych. Będą one niwelowały naturalne rozszerzanie się i kurczenie materiałów, z których zbudowany jest taras, zapobiegając pękaniu poszczególnych warstw.

Wykonać je należy i w wylewce kształtującej spadek, i w warstwie dociskowej – tak, aby dzieliły płyty na pola o bokach nie większych niż 2,5×2,5 m. Ważne jest też, aby przebiegały dokładnie jedna nad drugą. Należy także pamiętać o pionowej szczelinie dylatacyjnej między stykiem ściany, słupów itp. a warstwami tarasu.

Na tarasach mniejszych niż o szerokości 3 m dylatacje nie są konieczne. Lepiej jednak nie rezygnować z nich w miejscach styku tarasu ze ścianami. Szczeliny dylatacyjne należy wypełnić materiałem elastycznym, na przykład silikonem sanitarnym, produkowanym w takich kolorach, jak fuga.

Czym przyklejać płytki?

Płytki na tarasie, ze względu na warunki atmosferyczne, powinny być mrozoodporne i nienasiąkliwe, a zarazem odporne na ścieranie. Do ich przyklejenia konieczne będą zaprawy nie tylko elastyczne, ale i dające możliwość przyklejenia płytki do podłoża całą jej powierzchnią.

Tego typu zaprawy klejące, dzięki szerokiemu zakresowi grubości warstwy klejącej (4–20 mm), pozwalają też na wykonanie niezbędnego na tarasie spadku. Wystarczy blisko ściany położyć grubszą warstwę kleju. Im dalej od ściany, tym warstwa powinna być cieńsza.

Producenci chemii budowlanej oferują ponadto specjalne kleje elastyczne o podwyższonej przyczepności, zalecane właśnie na tarasy, schody i balkony. Można nimi przyklejać wszystkie płytki ceramiczne, zwłaszcza gresowe, ale też płyty cementowe, betonowe lub kamienne.

Spoiny między płytkami należy wypełnić elastyczną fugą cementową o przedłużonej trwałości koloru i zwiększonej odporności na ścieranie, która jest odporna na korozję biologiczną.

Jeśli posadzka tarasu wykonana jest jednak z materiałów o porowatej strukturze, a zatem stanowi powierzchnię nieodporną na wodę i zabrudzenia, należy ją pokryć specjalnym środkiem ochronnym o właściwościach impregnujących i antypoślizgowych.

Balustrada musi być stabilna

W czasie prac remontowych na tarasie bezwzględnie musimy sprawdzić, czy balustrady są mocno związane ze ścianami budynku i płytą tarasową. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości – a już na pewno wtedy, gdy balustrada rusza się w strefie połączenia – takie miejsca należy rozkuć.

Po odpyleniu i zwilżeniu wodą, mocowania można odtworzyć, używając np. szybkowiążącej zaprawy montażowej. Należy jednak pamiętać, żeby gniazda połączeniowe wypełniać zaprawą w miarę szybko, gdyż w warunkach optymalnych wiąże ona już w 15 do 20 minut.

Tekst autorstwa Agaty Grudeckiej, ukazał się w „Zabezpieczenie domu przed wilgocią. Poradnik”; www.ekspertbudowlany.pl

Oprac. Ewa Grochowska